Hymn „Chwała na wyso­kości Bogu” jest jednym z najstarszych hymnów kościelnych. Często nazywany jest także „hymnem aniel­skim”, od pierwszych wykonawców. Jest on w kościele wschodnim na­zywany „doksologią większą”, gdyż przed­stawia Mszę św. jako ofiarę pochwalną i prze­błagalną, której adresa­tem jest sama Trójca Święta.

Hymn „Chwała…” powstał w języku greckim, a jego pochodzenie sięga po­czątków chrześcijaństwa. Liturgia pierwszych wspólnot kościelnych była podobna do żydow­skiej liturgii syna­gogalnej, podczas której czytano Pismo św. oraz śpiewano psalmy i pieśni. Hymn „Chwała na wyso­kości Bogu” był jedną z takich pieśni pochwalnych. W IV w. św. Hilary z Poitiers dokonał tłumacze­nia hymnu z greckiego na łacinę i nadał mu obecny kształt literacki.  Hymn w liturgii Kościoła zachodniego pojawił się już w III w. Odmawiał go wyłącznie papież w swojej Katedrze na Late­ranie podczas celebracji uroczystości Narodzenia Pańskiego. W kolejnych wiekach rozsze­rzono przywilej śpiewania go na wszystkich biskupów, a pod koniec XI w. także na wszystkich prezb­iterów. Powiększono także ilość dni, w których można go było wykonywać. Najpierw dodano Wielki Czwartek, a następnie wszystkie niedziele i uroczystości męczenników. Przy­wilej wykonywania hymnu anielskiego nadano także Mszy św. wotywnej o Najświętszej Maryi Pannie oraz o świętych Aniołach. Do dnia dzisiejszego zachowała się tradycja śpiewania hymnu w niedziele, w święta oraz w niektóre Msze św. o Najświętszej Maryi Pannie (np. Msza św. Roratnia) oraz we wszystkie uroczystości. „Chwała…” jest hymnem wesela i radości, dlatego jego nie wykonuje się go w dni pokuty i postu (np. niedziele Wielkiego Po­stu). Hymn ten jest wielką pieśnią uwielbienia Boga, więc powinni go śpiewać wszyscy obecni na liturgii, a nie tylko chór lub sam organista.